Misschien heb je door het videospel Elden Ring of Final Fantasy XIV voor het eerst van de nagamaki gehoord. Maar het is geen fictief wapen, het is een Japans oorlogstuig dat echt bestond, zeer populair tussen de 12e en 14e eeuw, dus onder de Kamakura en Muromachi periodes. Zoals velen, raakte het uiteindelijk in onbruik. Maar hoe zag dit wapen eruit? Wat was het nut ervan? Welke vechters gebruikten dit Japanse zwaard? Als deze vragen u interesseren, lees dan ons artikel over de nagamaki.
Hoe ziet de nagamaki eruit?
De nagamaki of 長巻 is een oud Japans wapen dat in deze tijd niet meer bestaat, althans de moderne versie ervan niet. De kanji, de Japanse schrifttekens, waaruit het bestaat betekenen “lange omslag”. Het was een zogenaamd haaswapen, d.w.z. het wordt gekenmerkt door een lang handvat waarop een ijzer of een punt is gemonteerd. De nagamaki heeft een greeplengte van 3 tot 4 shaku, ofwel 90 tot 120 cm. Het is bedekt met een strook leer, messing of brons. Deze band bedekt de eerste helft van de schacht, maar kan ook de hele schacht bedekken. Oorspronkelijk zat er geen vlechtwerk op, latere restauraties zorgden voor deze toevoeging.
Het lemmet is ongeveer even lang als het handvat en meet tussen 70 en 100 cm. Er bestaat een versie met een korter blad en een gewijzigde vorm, het is dan een nagamaki-naoshi. In dat geval kan de tang, het metalen verlengstuk van het lemmet in het handvat, ook kleiner zijn. Naast de grootte verschillen nagamaki’s nog meer van katana’s. Op de laatste is de kromming minder uitgesproken. Bovendien vertoont de nagamaki een afwezigheid van yokote, de loodrechte rand die de punt, de kissaki, scheidt van de rest van het blad. Het blad heeft ook een vrij brede groef op het eerste derde deel van het blad, evenals een dunnere in het midden van het blad die over de hele lengte loopt. Deze groeven bestaan niet op de katana, noch de tegenrand aan de achterkant van het lemmet, die op de nagamaki voorkomt.
Wat was het nut van de nagamaki?
De nagamaki was typisch een wapen gebruikt door voetkrijgers tegen cavalerie. De zeisachtige vorm van het lemmet was inderdaad zeer effectief om de benen van paarden en soms ook ruiters af te snijden. Gezien de grootte van dit zwaard moest het met twee handen worden gehanteerd, wat een zekere fysieke kracht vergde gezien de zwaarte van de uitrusting. Daarom verdwenen deze wapens aan het eind van de Muromachi periode (1333-1582) en werden ze vervangen door de naginata. Gemaakt met een korter lemmet maar een langer handvat, hadden naginata’s het voordeel dat ze lichter waren, dus sneller en gemakkelijker te hanteren.
Bovendien waren ze met een iets langer handvat effectiever in het op afstand houden van de tegenstander om zelf niet gewond te raken. De nodachi, een lang zwaard, verving ook de kortere nagamakis. Maar geleidelijk droeg de ontwikkeling van vuurwapens bij tot de achteruitgang van dit soort wapens.
Wie gebruikte de nagamaki?
Het werd gebruikt door krijgers, de bushi, die ook gepantserde strijders zijn, maar anders dan de samoerai. De bushi wordt inderdaad als minder verfijnd beschouwd dan de samoerai, die tot de hoge adel behoren. En vooral, zijn functie is niet hetzelfde. Waar de samoerai een onbreekbare band heeft met zijn heer, de daimyō, houdt de bushi zich bezig met de bescherming van familieclans. De nagamaki maakte ook deel uit van de uitrusting van de ashigaru, de basisvoetsoldaat in Japan. Aanvankelijk bestonden deze infanterie-eenheden uit boeren, ongeorganiseerd bewapend en met weinig bepantsering.
Tenslotte gebruikten Japanse krijgsmonniken ook nagamaki’s, voordat ze die vervingen door de naginata, die niet hetzelfde is en een andere greep heeft. Een beroemde krijgsheer uit de Sengoku periode, de daimyō Uesugi Kenshu (1530-1578) had een speciale wacht die bestond uit mannen die allemaal waren uitgerust met nagamakis. Deze heer bestuurde de provincie Echigo en zijn roem is groot in Japan omdat hij bekend stond om zijn gevechten en een nogal legendarisch leven.
Zoals we kunnen zien, was de nagamaki een van die oude Japanse wapens die evolueerden om plaats te maken voor andere, meer functionele, en vervolgens voor vuurwapens, wat een revolutie betekende in het vechten. Gelukkig dragen veel amateurs in Japan en in andere landen door hun passie bij aan het doorgeven van de geschiedenis van Japanse zwaarden.
